Otyłość to nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej, stanowiące zagrożenie dla zdrowia. Miernikiem najpowszechniej stosowanym do rozpoznania i oceny stopnia otyłości jest wskaźnik masy ciała BMI (body mass index). Otyłość u osób dorosłych diagnozowana jest przy wartości BMI 30,0 kg/m2. Wskaźnik masy ciała BMI (body mass index) oblicza się dzieląc masę ciała (kg) przez wzrost do kwadratu (m2).

Klasyfikacja otyłości dla osób dorosłych powyżej 20 roku życia wg WHO w oparciu o BMI:

• <18,5 - niedowaga,
• 18,5-24,9 - norma,
• 25,0-29,9 - nadwaga,
• 30,0-34,9 - otyłość I stopnia,
• 35,0-39,9 - otyłość II stopnia,
• >=40,0 - otyłość III stopnia (olbrzymia).

Przedziały wartości dla BMI określono na podstawie wpływu otyłości na stan zdrowia. BMI jest wskaźnikiem ryzyka wystąpienia chorób i przedwczesnych zgonów; wraz ze wzrostem BMI rośnie zagrożenie dla zdrowia. Skutki otyłości obejmują przede wszystkim: przedwczesną umieralność, choroby układu krążenia, nadciśnienie tętnicze, chorobę zwyrodnieniową stawów, nowotwory oraz cukrzycę.

Dane pochodzą z Europejskiego Ankietowego Badania Zdrowia (European Health Interview Survey - EHIS), powtarzanego co 5 lat. Wyniki badania umożliwiają poznanie sytuacji zdrowotnej mieszkańców Unii oraz jej uwarunkowań w powiązaniu z charakterystyką demograficzno-społeczną oraz miejscem zamieszkania.

Badanie obejmuje cztery obszary:

• stan zdrowia (m.in. samoocena stanu zdrowia, choroby przewlekłe, ograniczenia w funkcjonowaniu i ich wpływ na życie codzienne, samopoczucie psychiczne),
• opieka zdrowotna (korzystanie z opieki medycznej, stosowanie leków, profilaktyka),
• determinanty zdrowia (głównie styl życia i narażenie na niekorzystne czynniki środowiskowe)
• oraz charakterystyka demograficzno-społeczna osób i gospodarstw domowych.